Micha

Ik kan me niet herinneren dat ze het ooit leuk hebben gehad samen. Het was altijd ruzie. Over alles. Over het huis, over geld, over vakanties, over ons. Mijn vader loopt altijd weg voor discussies en mijn moeder werd daar altijd alleen maar kwader van. Ik heb nooit echt geweld meegemaakt in de zin dat er is geslagen, maar toch denk ik nu dat ook dat geschreeuw, de ruzies en de slechte sfeer ook een vorm van geweld is. En in ieder geval niet goed voor kinderen.

Verhaal van Micha (18 jaar)


Ik ging vroeger vaak spelen bij mijn beste vriend en was heel jaloers op zijn ouders. Ze waren altijd vrolijk en lief en de sfeer in hun huis was echt heel fijn. Ik bleef er ook eten en slapen zoveel als ik kon en mocht.  Bij ons thuis was het niet zo. Ik ben de oudste en woonde samen met mijn zusje en mijn ouders in Groningen. Ik kan me niet herinneren dat ze het ooit leuk hebben gehad samen. Het was altijd ruzie. Over alles. Over het huis, over geld, over vakanties, over ons. 

Mijn vader loopt altijd weg voor discussies en mijn moeder werd daar altijd alleen maar kwader van. Ik heb nooit echt geweld meegemaakt in de zin dat er is geslagen, maar toch denk ik nu dat ook dat geschreeuw, de ruzies en de slechte sfeer ook een vorm van geweld is. En in ieder geval niet goed voor kinderen.

Ik was dan ook niet echt verbaasd toen mijn moeder me vertelde dat ze gingen scheiden. Ik was toen 12 en mijn zusje 9. Mijn vader was vertrokken naar mijn oma. Dat gebeurde wel vaker, maar meestal kwam hij na een paar weken weer terug. Mijn zusje moest dan altijd vreselijk huilen. Ze mistte mijn vader enorm: ze is een echt papaskindje. 

De ruzies en de spanningen waren alleen niet over door de scheiding. Mijn ouders gingen door met ruziemaken. Over het huis, over geld en over ons. Het ergste was dat ze ons verdeelden. Ik bleef bij mijn moeder in ons oude huis wonen. Mijn vader ging met mijn zusje bij mijn oma wonen. Niemand heeft ons ooit gevraagd wat wij ervan vonden. Mijn ouders vonden allebei dat ze recht hebben op ons en dan is het delen van je kinderen kennelijk logisch. Ik weet niet precies wat er tussen hun gebeurd is of hoe het komt dat het zo is gelopen, maar ik weet wel dat ze allebei ontzettende egoïsten zijn.  

Ik had heel veel problemen om me op school te concentreren. Ik wilde altijd graag iets met computers doen. Maar ik bleef twee keer zitten omdat ik teveel aan mijn hoofd had en telkens problemen van mijn moeder moest oplossen. Ze kreeg geldproblemen en ging teveel drinken om dat te vergeten. Op school hadden ze op een gegeven moment wel in de gaten dat het niet goed ging thuis. Een keer waren mijn ouders samen op gesprek omdat ik weer zou blijven zitten. Ik zat bij het gesprek en schaamde me dood. Ze gaven alleen maar elkaar de schuld en leken te vergeten dat ik erbij zat. Ik had mijn moeder nog gevraagd van te voren om zich te gedragen. Het is mijn school en mijn leraar, ik wilde niet dat ze dachten dat we aso’s waren. 

Ik durfde bijna niet meer terug naar school. Ik moest gesprekken voeren met een begeleider en een jongerenwerker. Het hielp wel een beetje, sommige dingen kon ik uit mijn hoofd praten en soms kreeg ik wel een advies waar ik iets aan had. Maar als ik thuiskwam moest ik weer de rotzooi opruimen die mijn moeder gemaakt had terwijl ik weg was. 

Ik probeerde alles een beetje te vergeten door veel van huis te zijn. Ik voelde me verloren en eenzaam. Niemand leek me te begrijpen, of me echt te zien. Ik maakte me onzichtbaar en dat werkte.

Toen leerde mijn moeder en man kennen, Mark. En al snel kwam hij bij ons wonen en deed hij de dingen die ik daarvoor deed: haar helpen, de rotzooi opruimen en hij ging alles voor haar betalen want hij heeft een supergoede baan. Ik werd in die tijd nog onzichtbaarder en ze leek me helemaal niet meer belangrijk te vinden. Ik ging een tijdje bij mijn vader wonen. Het was fijn om weer samen met mijn zusje te zijn. Zij is de enige die begrijpt hoe het is om een kind te zijn van onze ouders. Ouders die nooit hadden moeten trouwen. Ouders die nooit kinderen hadden moeten krijgen. Mijn vader was op zijn eigen manier ook vooral met zichzelf bezig. Ik bedacht al snel dat ik maar mijn eigen weg moest kiezen. En daar ben ik nu mee bezig. Ik ga mijn diploma halen dit jaar en ben al een tijdje aan het werk en aan het sparen om op mezelf te gaan wonen. Ik krijg een beetje hulp van een jongerenwerker met praktische dingen en dat is wel goed omdat er ontzettend veel dingen te regelen zijn. Ik ben blij dat ik het niet helemaal alleen hoef te doen, want een volwassene af en toe iets kunnen vragen is fijn. Toch blijf ik denken: waarom zijn mijn ouders er niet voor mij? Ik hoop dat ik ooit niet meer het gevoel heb dat ik onzichtbaar en onbelangrijk ben. Het delen van mijn verhaal hier is een stapje daarin. Ik hoop dat iemand dit leest en er iets aan heeft. Ik hoop ook dat volwassenen die dit lezen snappen dat kinderen kinderen moet zijn en dat je die nooit moet gebruiken om je eigen problemen op te lossen. 

Geef je reactie!

Je reactie is niet openbaar en we delen niets op social media.

  • Depressie

  • Relaties

  • Geld

  • Gezin

  • Justitie

  • Pesten

  • School

  • Seksualiteit

  • Verslaving

  • Vriendschap

  • Beperking

Nieuwsbrief

Invalid Input
Invalid Input
Invalid Input