Ik heb best wel lang gedacht dat het normaal was dat mijn moeder tegen me schreeuwde en me sloeg. Pas toen ik een jaar of 9 was leerde ik dat dat helemaal niet normaal is. Mijn juf nam me apart en zei dat ze wel wist dat ik het niet makkelijk had thuis. Verder deed ze niets. Nu vind ik dat belachelijk, maar toen voelde ik me beter doordat ze dat tegen me zei. Ze zag tenminste dat ik bestond.
Ik heb 15 jaar alleen gewoond met mijn moeder. Ik heb geen idee wie mijn vader is en volgens mij weet zij het ook niet. Nu weet ik dat mijn moeder ziek in haar hoofd is. Toen was ik alleen maar bang voor haar. Vooral het onvoorspelbare maakte het thuis is moeilijk. Ik wist nooit hoe ze zou zijn als ik thuiskwam en ik was dan ook het allerliefste op school. Te hard ademen kon al een reden zijn om tegen me tekeer te gaan en om me te slaan. Als ik moest huilen, werd ze alleen nog maar bozer.
Ik was een dromerig meisje en dat hielp me op de been denk ik. Toen ik een jaar of 12 was veranderde dat. Ik begon mijn moeder uit te dagen. Mijn moeder is een kleine vrouw en ik groeide snel. Doordat ik groter werd, durfde ik steeds verder te gaan. Het gemene was dat toen ik haar uit de tent begon te lokken en het steeds meer escaleerde, mijn moeder hulp vroeg via de huisarts om haar ‘onhandelbare’ dochter onder controle te krijgen.
Ze kon geweldige verhalen ophangen tegen hulpverleners en is een goede actrice. Ik ging toen totaal mijn eigen gang, ging niet meer naar school en hing vooral buiten op straat met allerlei mensen die daar waren. Niet een hele goeie invloed want we hadden allemaal niks te doen en gingen een beetje roken, drinken en rotzooi schoppen.
Intussen wond mijn moeder elke hulpverlener die kwam om haar vinger. Ik wilde met al die mensen niks te maken hebben. Ze geloofden allemaal mijn moeder, zagen dat ik niet naar school ging, dat ik ongeïnteresseerd was en dingen deed die niet mochten en de sticker ‘probleemkind’ zat jarenlang op mijn hoofd. Op mijn 15e werd ik uithuisgeplaatst. In een instelling voor moeilijk opvoedbare kinderen. Dat heb ik jarenlang gehoord. Dat ik moeilijk opvoedbaar was. Dat mijn moeder me jarenlang mishandelde, dat zagen ze niet.
Pas op mijn 18e kwam ik iemand tegen die door mijn buitenkant heenprikte. Hans was een leraar op de school was ik toen geplaatst werd. Ik zou het weer eens proberen en er was me vertelt dat het mijn laatste kans was. Hans liet zich niet gek maken door mijn gedrag. Hij had toevallig iets gezien wat ik had getekend en zei me dat ik talent had. Het was het eerste positieve dat ik in jaren over mezelf had gehoord. Hij nam de tijd voor mij, hij liet zich niet wegduwen, en hij liet me telkens zien dat hij in me geloofde.
‘Wat moet het verdrietig zijn om geen fijne relatie met je moeder te hebben.’
Die zin vergeet ik nooit. Het was het begin van een gesprek waarin ik voor het eerst aan iemand iets vertelde over wat er gebeurd was. Hij was de enige volwassene die ooit gezien had dat mijn ‘probleemgedrag’ alleen maar buitenkant was en een manier om om te gaan met mijn problemen.
Hoe kan het gebeuren dat een klein meisje jarenlang niet gezien wordt door alle volwassenen om haar heen. Hoeveel kleine meisjes zijn er net als ik was. Ik vertel mijn verhaal omdat ik wil laten weten dat ‘probleemgedrag’ bij kinderen altijd een teken is dat er iets aan de hand is. Luister vooral niet alleen naar ouders. Maar praat met ons. Praat echt met ons. Mijn droom is om later creatieve therapie te geven aan kinderen voor wie de ouders niet goed gezorgd hebben. Ik hoop dat het ooit gaat lukken.