In deze tijd van het jaar voel ik me altijd ongemakkelijk. Het moet een blije tijd zijn met feesten en eten en cadeau’s. Maar zo lang als ik me kan herinneren is het voor ons een tijd geweest waarin ik me nog raarder voelde dan andere kinderen.
Ik groeide op met mijn ouders en twee jongere broertjes in een dorp in Groningen. Mijn vader werkte als stratenmaker en mijn moeder was thuis bij ons. Het werk van mijn vader was heel zwaar en hij kwam thuis te zitten omdat hij niet meer kon werken door zijn rug. Voor die tijd ging het nog wel oke thuis, maar toen mijn vader ziek werd ging het heel snel slechter. Ik had het eerst niet zo in de gaten, ik was een jaar of 12, maar al snel veranderde dat.
Mijn dertiende verjaardag kwam eraan en ik wilde heel graag een gitaar. Het leek me supercool om gitaar te leren spelen. Ik kreeg hem alleen niet. Mijn ouders konden het niet betalen. Toen mijn vrienden vroegen naar de gitaar, loog ik en vanaf toen verzon ik altijd verhalen zodat anderen niet zouden weten hoe arm we eigenlijk waren. Arm. Ik dacht altijd dat dat hele rare mensen waren. Dat het mensen waren die op straat leefden met vieze kleren en zonder tanden. Maar ineens waren wij het. Elke minuut van elke dag ging ineens over geld. Is de elektriciteit wel betaald? Is er genoeg geld voor eten?
Mijn vader kreeg nog meer stress toen hij gedwongen werd werk te zoeken. Het was een vreselijke tijd met heel veel ruzie thuis. Ik kon me niet meer concentreren op school en was altijd moe. We kregen hulp vanuit de kerk in het dorp. Ze hielpen ons met eten en soms met geld. De eerste jaren wilde mijn moeder dat niet. We probeerden te verbergen dat we arm waren. We schaamden ons vreselijk. En dat is nog steeds zo. Maar zonder hulp..dan redden we het niet. Ik heb nu een bijbaantje om een beetje te helpen. De extra dingen voor mijn broertjes betaal ik nu. Daardoor voel ik me een beetje beter.
Wat ik wil dat mensen begrijpen? Armoede ziet er niet uit zoals je denkt. Het kan iedereen zijn. En het zorgt voor stress. Dag en nacht. Je hebt geen tijd meer om met iets anders bezig te zijn. Geen concentratie om je huiswerk te maken. Alleen maar stress. Help mensen daarmee. Dan pas de rest. Door mensen te dwingen en als ze alleen maar dingen moet, krijgen ze alleen nog maar meer stress en dan wordt een hele erge situatie alleen nog maar erger.