Toen ik op de wereld kwam, was het een chaos. In het land waar ik geboren ben was het op dat moment niet geweldig, mijn land was in oorlog en veel van mijn familie moest het leger in. Zo ook mijn vader. Hij was bij mijn geboorte werd mij verteld, maar verder kan ik me weinig van hem herinneren. Ik heb negen jaar lang bij de familie van mijn vader gewoond. De omstandigheden waren allesbehalve goed. Ik woonde met mijn moeder, zussen en broers op één kamer. Wij waren met z'n vijven. Er was een bed dat ik met mijn moeder deelde. Aangezien ik de jongste ben kreeg ik dus voorrang en mocht ik op bed slapen, terwijl de rest op de grond moest. Ik begreep niet zo goed waar mijn vader was, pas toen ik een jaar of vijf was. Mijn vader was gevlucht naar Nederland, omdat hij anders vermoord werd.
Als vijfjarig meisje kan je je niet voorstellen dat ik veel mee zou krijgen. Maar ik kan je vertellen dat ik inmiddels een levenslange trauma heb. De familie van mijn vader was allesbehalve meelevend. Ze behandelen mijn moeder erg slecht, ze werkte dag en nacht voor hen. Aan het einde van de dag was ze kapot. We leefden met drie gezinnen in één huis, mijn moeder moest elke dag boodschappen doen, koken, schoonmaken etc. Ondertussen zat ik opgesloten. Buiten onze voortuin mocht ik niet komen, die overigens een twee meter lange ijzeren deur heeft (dat was gebruikelijk in mijn land). Op een dag probeerde ik het toch, wij hadden een kraampje langs de weg waar ze chips verkochten. Stiekem liep ik weg, toen ik terug kwam kreeg de eerste klap van mijn leven. Je kan het niet eens een klap noemen. Ik werd de grond ingetrapt. Iedereen stond toe te kijken, liep verder en deed alsof er niks aan de hand is. Op dat moment kreeg ik het idee dat kinderen slaan normaal is. Met de familie van mijn vader ging het zo lange tijd door, tot ik 9 jaar werd. Op een nacht werd ik wakker gemaakt door mijn moeder, die mij vertelde dat wij naar Nederland zouden verhuizen. Ik wist niet eens waar Nederland lag, wat er zou gebeuren, hoe het allemaal kon. Ik had niks mee gekregen van de verhuizing.
Twee vliegtuigen later was ik opeens op Schiphol.. op dat moment besefte ik dat mijn leven zou veranderen. Ik zou mijn vader na 9 jaar, bijna 10 jaar eindelijk te zien krijgen. Ik had hem alleen nog op foto's gezien. Dat moment dat hij aankwam, met de grootste lach op zijn gezicht.. dat was een onvergetelijk moment. Hij nam ons mee, gaf ons chocolade en propte ons vol met lekker eten daarna. Hoe naïef ik toen was.. ik dacht dat mijn leven alleen beter zou worden, liep toch anders. Mijn vader was gewend om alleen te zijn. Hij had een huis voor zichzelf, een tv voor zichzelf, een leven met alleen hij als hoofdpersoon. Opeens waren er kinderen, zorgen, hij moest dingen regelen en doen. Blijkbaar werd het hem te veel. Want langzaam maar zeker werd hij steeds bozer, de klap kwam van alle kanten. Wat ik ook deed, ik deed alles verkeerd. Ik had het gevoel dat ik de enige was die iets verkeerd deed, omdat hij zijn vuisten alleen bij mij gebruikte. Mijn zussen en broers voelden niks, die kregen niet te voelen hoe hard een ex-soldaat van 2 meter lang en 80 kilo kan slaan.
Het werd erger en erger, niemand deed er wat aan. Ik werd ouder en kreeg zeker door dat wat hij deed verkeerd was. Ik sprak hem erop aan, zei dat hij moest stoppen. Maar hij luisterde niet, werd alleen maar bozer. Hij sloeg me zo hard op mijn hoofd dat ik een hersenschudding kreeg, ik viel flauw en het enige wat hij deed was spugen en weggaan. Ik werd later op de grond wakker met hoofdpijn, mijn moeder die bezorgd naar mij keek. Ze mocht van hem niet bewegen, niks doen en ze luisterde. Dit was niet het einde, drie maanden geleden kwam hij op bezoek bij ons. Mijn ouders zijn namelijk inmiddels gescheiden. Toen ging het weer mis, ik kreeg zijn vuisten weer te voelen en toen werd het me teveel.
Ik heb urenlang gejankt met de telefoon in mijn hand en uiteindelijk toch hulp gezocht. Nu heb ik mensen die mij willen helpen, waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Hoe bitter het ook klinkt, mijn vader zal ik nooit vergeven voor wat hij gedaan heeft. Ik heb moeite om met mensen om te gaan, als een jongen mij ook maar voor de grap aanraakt krijg ik een kleine shock. Ik leef in angst, bang dat hij terugkomt. Maar ik probeer sterk te blijven.
Door advies ben ik begonnen met het schrijven van een dagboek. Maar ik wilde meer, ik wil meer mensen helpen en laten zien dat je toch uit zo'n vreselijke situatie kan komen. Daarom schrijf ik een blog over mijn ervaringen, mijn tips en zaken die mij sterk houden. Het is nog steeds moeilijk om te beseffen dat ik nu wél veilig ben.. maar ik doe mijn best om me op andere dingen te richten.