Het is niet aanwezig, het mag niet aanwezig zijn. Als we kijken naar onze gedigitaliseerde buitenkant, dan zijn we allemaal gelukkig, allemaal succesvol, maar als we echt diep van binnen in onszelf kijken, weten we allemaal dat dit eigenlijk puur schijn is.
Zelf mis ik de connectie met de mens. Het werkelijk in contact zijn met elkaar. Het delen van mooie gebeurtenissen, maar zeker ook de nare gebeurtenissen. Het verbind ons met elkaar. Hiermee bedoel ik het face to face contact en niet contact via een mobieltje of social media. Het contact waarin je een arm om je heen krijgt als je het moeilijk hebt. Een blik die aangeeft dat hij of zij je begrijpt. Het kunnen tonen van je kwetsbaarheid en gewoon je verhaal kunnen doen. Het kleine intieme contact met elkaar.
Soms snap ik deze wereld niet. Het lijkt wel of de echtheid van de mens verdwijnt. Er is geen plaats meer voor lijden en gebeurt er wel iets ergs dan weten we niet meer hoe we hier mee om moeten gaan. Men denkt dat de kunst van het leven, gelukkig zijn is. Ik kan me toch beter vinden in de uitspraak van Dirk de Wachter die stelt dat een klein beetje ongelukkig kunnen zijn de kunst van het leven is. Begrijp me niet verkeerd, ik zeg hiermee niet dat we niet gelukkig mogen zijn. Bij verre na niet, maar het streven naar geluk lijkt tegenwoordig alleen nog maar op de voorgrond te staan. We gaan voorbij aan de werkelijke wereld. Een wereld die ook bestaat uit moeilijke periodes, ziekte, tekorten en negatieve gebeurtenissen.
Sommige mensen zijn van mening dat alleen een gezond leven ‘goed’ is. Ziekte wordt daarmee ‘abnormaal’. Je bent eigenlijk geen mens meer, maar een verzameling niet-zieke onderdelen. Daardoor kunnen we het onvermijdelijke lijden geen plek meer geven in ons bestaan (Vermeer, 2016). Zoals filosoof Wouter Kusters het beschreef: ‘Het is net alsof je bij een mooi schilderij alleen maar praat over de kwaliteit van het doek en de verf en niet over hoe mooi het schilderij is.’