Nienke

Mijn ouders vonden het vreselijk. Ze hadden inmiddels wel in de gaten hoeveel ik blowde en ze bleken de moeder van Nienke gesproken te hebben. Hun ideeën over opvoeden waren bepaald niet hetzelfde, dus dat liep uit op ruzie. Ze dachten dat ik verslaafd was en wilden me naar een psycholoog sturen. Ik kreeg huisarrest en kreeg geen geld meer. Het kon me niets schelen. Ik wachtte tot ze sliepen en smeerde hem uit het raam

Verhaal van Jolien (20 jaar)


Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders was dan anderen. Al zolang ik me kan herinneren is het enige dat ik wilde onderdeel te zijn van de groep. Maar ik begreep veel dingen van die groep niet. Want wat is er leuk aan om er allemaal hetzelfde uit te zien? Allemaal dezelfde kleren, je haar hetzelfde. Ik begreep het niet, maar iedereen vond dat stoer dus ik dacht: ‘Ik zal wel raar zijn.’ En ik paste me aan.

En toen kwam er een nieuw meisje bij ons in de klas. Nienke leek in niets op de andere meiden in de klas. Ze had prachtig donkerpaars haar, droeg strakke kleding en enorme kisten eronder. Ze was lang en liep rond alsof de wereld van haar was. Ik vond haar helemaal het einde. Ze was helemaal zichzelf en zo zelfverzekerd. Ik kreeg al rode wangen als iemand me rechtstreeks een vraag stelde.

Ze kwam naast me zitten en het leek haar niks te schelen dat ik verlegen van haar werd. Ze vroeg me om na school met haar aan een project te werken dat we moesten doen. Ik was dolgelukkig toen ik ’s middags met haar mee naar huis fietste.

Ze woonde in een klein boerderijtje met haar moeder. Haar moeder was een soort hippie en Nienke mocht echt alles. Ik en mijn broer werden door onze ouders best wel strak gehouden. Er waren veel regels over klusjes, tijden om thuis te komen, niet roken, niet drinken, niet teveel gamen. Ik vond het heerlijk bij Nienke thuis. Haar moeder was lief. Wel een beetje zweverig, maar altijd vrolijk en gastvrij.

Ik rookte mijn eerste joint samen met Nienke op haar kamer. Ik durfde niet te inhaleren, want was bang voor wat er zou gebeuren. Maar ik wilde ook geen sukkel zijn. Ik wilde dat Nienke me geweldig zou vinden. De eerste keren hoestte ik vreselijk en dacht dat ik erin zou stikken. Al vrij snel wende dat en raakte ik verslingerd aan het heerlijke gevoel dat het roken me gaf. Ik kon alles loslaten. Nienke en ik brachten uren zo door. Naast elkaar liggen, muziek luisteren, blowen, praten, lachen.

Op school waren we een onafscheidelijk duo. Met eigen geintjes en alleen maar met elkaar bezig. Ik ging mijn uiterlijk steeds meer aanpassen aan dat van Nienke. Ik verfde mijn haar en liet stiekem mijn neus piercen. Mijn vader ontplofte toen hij het zag. Mijn vroegere vriendinnen zag ik niet meer staan en zij vonden me maar een raar wijf. Ik was gelukkig en besteedde daar verder geen aandacht aan.

Mijn ouders vonden het vreselijk. Ze hadden inmiddels wel in de gaten hoeveel ik blowde en ze bleken de moeder van Nienke gesproken te hebben. Hun ideeën over opvoeden waren bepaald niet hetzelfde, dus dat liep uit op ruzie. Ze dachten dat ik verslaafd was en wilden me naar een psycholoog sturen. Ik kreeg huisarrest en kreeg geen geld meer. Het kon me niets schelen. Ik wachtte tot ze sliepen en smeerde hem uit het raam.

Het eindigde plotseling omdat de moeder van Nienke besloot naar Spanje te verhuizen. Ze had een man ontmoet en wilde, samen met Nienke, hun leven verder opbouwen in Spanje. Nienke vond het allemaal wel spannend en interessant. Mijn wereld stortte in. Ik was niks zonder Nienke. Mijn hele leven had ik rondom haar opgebouwd. Ik had verder niets meer en geen idee wat ik wilde of moest.

Liefdesverdriet. Dat heb ik maanden gehad. Ik kon mezelf niet uit bed slepen, huilde alleen maar, at bijna niets en voor mij hoefde het allemaal niet meer. Mijn ouders wisten niet wat ze met me aan moesten en vroegen overal om hulp. De huisarts kwam langs en ik moest naar een psycholoog. Het hielp me niet. Ik wilde het niet. Ik wilde blijven hangen in mijn ellende.

Wat wel hielp? Tijd. Mooier kan ik het niet maken. Na een paar maanden begon ik uitgehuild te raken. En op een dag was het beter en stond ik weer op. Dat heb ik hiervan geleerd: als je iets meemaakt in je leven willen mensen graag iets doen om dat op te lossen. Maar zo werkt het niet. Bij mij tenminste niet. Tijd was het enige dat hielp. Ik hoop dat ouders en hulpverleners daarover nadenken. En ook andere jongeren. Van heftige dingen meemaken leer je heel veel over jezelf. En de meeste dingen komen weer goed met de tijd. Dus mijn tip zou zijn: luister en zorg dat je er bent voor je kind, maar snap dat dingen tijd kosten en geef die tijd ook.

Geef je reactie!

Je reactie is niet openbaar en we delen niets op social media.

Verhalen met thema

Alle onderwerpen
  • Depressie

  • Relaties

  • Geld

  • Gezin

  • Justitie

  • Pesten

  • School

  • Seksualiteit

  • Verslaving

  • Vriendschap

  • Beperking

Nieuwsbrief

Invalid Input
Invalid Input
Invalid Input