Ik ben opgegroeid in een klein dorpje in Friesland. Ik ben de oudste thuis. Mijn jongere broer en zus zijn een tweeling. Toen ik nog klein was ging mijn moeder bij mijn vader weg. Tussen mijn ouders gebeurden een aantal heftige dingen. Ik weet dat nog, mijn broer en zus waren te klein om dit mee te krijgen. Mijn vader verhuisde naar Duitsland en verdween tien jaar lang uit mijn leven.
Ik groeide op en het ging wel ok. Het begon wat minder te worden toen ik naar de Havo ging. Ik was vooral aan het herrieschoppen en deed niet veel op school. Mijn moeder werd uitgenodigd om op gesprek te komen op school. Net in die week belde mijn vader toevallig voor het eerst in jaren. Hij hoorde dat het niet goed met me ging en stelde aan mijn moeder voor om samen naar dat gesprek te gaan. Mijn moeder heeft haar beslissingen genomen op basis van het idee: ‘Dit is de echte vader van mijn kinderen en niemand anders zal ooit zoveel van het houden als hij.’ Ze kregen weer een relatie.
Ik had een pesthekel aan mijn vader en hij aan mij. Hij hield wel van de tweeling. Ik voelde me het 5e wiel aan de wagen en voelde geen verbinding met thuis. Mijn vader was agressief. Ik was bang voor hem. Ik weet nog dat ik een keer op visite was ergens en kennelijk niet had gezegd dat ik niet mee zou eten. Hij stond voor de deur en ik moest mee. Hij reed met me naar de dijk. Ik moest uitstappen. Ik was doodsbang. Er lag daar allemaal van dat slijk. Daar duwde hij me in en toen liet hij me achter. Ik liep naar huis en vertelde daar een smoes. Ik was zo bang voor hem dat ik het nooit iemand durfde te vertellen.
In plaats daarvan was ik steeds minder thuis. Ik ging regelmatig naar Leeuwarden en hing daar om met vrienden. Mijn eerste ervaring met harddrugs was daar. Ik blowde wel eens, maar toen probeerde ik xtc. Van die beslissing heb ik elke dag spijt gehad.
Het was geweldig. Het ging toen heel slecht met mij. Ik zat echt op de bodem. Door de XTC ging ik voor mijn gevoel ineens naar de hemel. Elke keer daarna ging ik op zoek naar de euforie van de eerste keer. Maar die vind je nooit meer terug. Ik heb later veel onderzoek gedaan naar wat de chemicaliën doen in je hersenen en begrijp nu dat er elke keer dat je gebruikt receptoren vernield worden in je hersenen, waardoor het onmogelijk is ooit weer te voelen wat je de eerste keer voelde.
Ik woonde officieel nog thuis, maar ik was er nooit. Ik was alleen nog maar bezig met drugs en hangen met vrienden. Naar school ging ik ook niet meer. Ik was samen met een vriend en we sliepen overal en nergens. XTC was nog te doen qua geld. Toen we aan de coke begonnen werd dat een ander verhaal. Toen moesten we dingen doen die niet mogen om maar aan geld te komen.
Het begon met stelen van familie. Tot het moment dat alles altijd achter slot en grendel zat. Toen moest ik iets anders. Zo begon het inbreken. Ik liep over straat, zag een raampje open staan, even binnenkijken. Dit soort dingen doe je niet zomaar uit het niets. Het is een proces. En onder invloed vervagen alle grenzen. Elke dag draaide om drugs regelen. Eerst blowen, dan een dealer bellen, geld regelen etc. We gingen steeds verder om aan geld te komen. Tot berovingen en aan toe. Ik herinnerde me alles dat ik gedaan had. Onder invloed boeide me dat allemaal niets. Zodra ik nuchter was sloeg het besef toe wat ik had gedaan en voelde ik me schuldig. Alleen meer drugs gebruiken hielp.
Uiteindelijk werd ik met een vriend gepakt om iets heel stoms. We hadden de pinpas van zijn ouders gejat en die 2000 euro in de min gepind.
Mijn moeder lag op dat moment in het ziekenhuis. Ze werd geopereerd want had uitgezaaide kanker. Ze werd wakker uit die operatie met recherche aan haar bed en hoorde dat ik was opgepakt. Ik zat drie dagen vast en toen ik werd voorgeleid zat mijn moeder daar, huilend. Dat was het keerpunt. Dat ik zo egoïstisch was geweest. Ik weet totaal niet wat er tijdens de zitting gezegd is. Ik schaamde me diep en was alleen maar met mijn moeder bezig. Ik beloofde haar me te zullen inzetten. En dat deed ik. Ik ging naar een gesloten jeugdzorginstelling en nam mezelf voor: ‘Ik moet hier beter uitkomen dan ik er nu inga.’
Ups en downs bleven er uiteraard. Maar ik zette me voor 100% in. Ik stopte met drugs. Ik stortte me op school. Ik leerde mezelf steeds beter kennen en snapte mijn eigen keuzes beter. Wat de hulpverlening betreft werkte ik overal aan mee. Of ik het nu eens was met wat gezegd of gedaan werd of niet. Ik wilde perse verder. Ik ben nu nog maar 19, maar heb al veel meegemaakt en een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Ik zou graag willen dat anderen iets hebben aan mijn verhaal. Ik ben blij dat ik vanuit huis normen en waarden meegekregen. Dat heeft er echt voor gezorgd dat ik er toch nog iets van kon maken. De vriend met wie ik ben opgepakt had dat niet. Met hem gaat het nu veel slechter dan met mij. Ik probeer wat van mijn leven te maken en hoop dat mijn ervaringen en advies anderen kunnen helpen.