Die aan mijn opa en oma (moeders kant). Ik herinner me de lange zomers waarin ik samen met opa in zijn tuis frambozen, aardbeien en bessen plukte. Heerlijk vredig geen boos woord, niets alleen rust. En daarna kreeg je van oma een glas limonade en een beschuit met net vers geplukte aardbeien en suiker, heerlijk ik kan die zoete geur nog ruiken. En dan walnoten in overvloed, opa kraakte ze omdat ik er nog niet sterk genoeg voor was.
Soms mocht ik er logeren, geweldig vond ik dat. In de avond iets lekkers krijgen, zomaar. Ik sliep op een steenkoude kamer, centrale verwarming hadden ze niet. Onder ouderwetse dekens en lakens. Ik ging dan altijd uit het raam gluren en keek naar de mensen die naar huis gingen vanuit het plaatselijke café. En ik weet nog de keer dat ik een mug op mijn kamer had. Mijn oma ging in lang nachthemd, met de krulspelden in gewapend met een krant de mug te lijf. Thuis kreeg ik nooit ontbijt. Maar opa vroeg altijd hoe ik mijn eitje wilde die ochtend. En ik at de ene na het andere knäckebröd met dik hagelslag en mijn zacht gekookt eitje, ik genoot daar van.
Opa en oma vonden het vreselijk toen ik in een internaat kwam te wonen. Ik heb ze in die 1 ½ jaar maar een keer gezien toen een oom ze ernaartoe reed. Niet dat ik zo heel ver weg zat maar ze hadden geen auto. Dat heeft me veel verdriet gedaan, ik miste ze. En die keer dat ik opa huilend aan de telefoon kreeg, ik had ze een brief geschreven, mijn vader-dader was daarachter gekomen en had opa bedreigd. Dat vond ik zo gemeen en verdrietig.
Mijn ouder-daders hadden regelmatig “ruzie” met opa en oma. Dat ging helemaal nergens om, maar dat is wat daders doen je isoleren. En daarna is het gewoon een kwestie van niet meer durven. Dankzij Tonnie nam ik weer contact met oma op (opa leefde niet meer). We hebben nog heerlijke jaren met haar gehad. We hebben haar mee uit eten genomen. Ze at bij ons op verjaardagen en als we mosselen aten, daar was ze dol op. Ik weet nog dat ik 4 kilo haalde voor 3 man. Tonnie een goede eter hield zich echt in. Toen de mosselen bijna op waren riep ze tegen Tonnie zowat heb jij veel gegeten, we lachten maar een keer ze was het zelf die zo goed gegeten had. Of de keer dat ik belde of ze al gegeten had, “ja, zei ze waarom?” Ach we wilde vragen of je mee uit eten gaat. Toen had ze plotseling bijna niks gegeten. Of de keer dat ik naast haar zat en haar eigenlijk een beetje uitlachte, ik kreeg letterlijk een draai om mijn oren, dan ben je 35!
Oma is 91 geworden en daar ben ik heel dankbaar voor, daardoor kreeg ik nog de tijd om haar weer in mijn leven te hebben. Ik denk met een glimlach aan mijn opa en oma terug en dat is mooi.