Als ik had geweten hoe het zou eindigen, had ik het heel anders gedaan. Toen ik begon op de middelbare school, wilde ik niets liever dan schoonheidsspecialiste worden. Dat was mijn droom. Maar bijna alles viel tegen: ik zat in een drukke klas, ik kon me moeilijk concentreren en vond de dingen die ik moest doen moeilijk. Ik voelde me dom als ik het antwoord op een vraag niet wist en zag er steeds meer tegenop om naar school te gaan.
Ik hing graag met vrienden op een bankje bij ons in de buurt. Daar leerde ik Vincent kennen. Hij was twee jaar ouder dan ik en al snel waren we dag en nacht bij elkaar. Mijn moeder wilde liever niet hebben dat hij bij me sliep, maar ze liet het toch gebeuren.
Het begon voor de zomer. Het was een prachtige dag en Vincent vroeg me om met hem te gaan zwemmen in plaats van naar school te gaan. Ik twijfelde: zou ik daar geen problemen mee krijgen? Uiteindelijk dacht ik: ‘Ach, het is maar een dagje.’
We hadden een heerlijke dag samen. Ik was smoorverliefd en kon me geen leven meer zonder Vincent voorstellen. De volgende dag moest ik me melden bij de coördinator. Een wat oudere en chagrijnige vrouw. Ze vroeg waar ik was geweest de dag ervoor. Ik verzon een smoes. Dat ik niet lekker was geweest en mijn moeder was vergeten te bellen. Ik snapte niet dat ze mijn smoesje zo makkelijk geloofde.
Het was de eerste van vele keren spijbelen. School werd steeds minder belangrijk. Ik moest me regelmatig melden, maar kwam heel lang weg met allerlei smoesjes.
Het duurde ook vrij lang voordat mijn moeder werd gebeld door school. Ze werkte fulltime en had geen idee dat ik zoveel spijbelde. Ik vertelde haar ook allerlei verhalen over wat ik die dag op school had meegemaakt.
Uiteindelijk moest ik me melden bij een leerplichtambtenaar. Een jonge, blonde vrouw die me een preek gaf over de leerplicht en waarom ik op school moest zijn. Ik vond het maar een irritant gesprek. En wat ging zo’n meisje mij nou vertellen over wat ik wel en niet moest doen?
Ik knikte en beloofde beterschap. Ik wist inmiddels precies wat volwassenen wilden horen. Ik kreeg de ene preek na de ander. Waarschuwingen, extra werk, gesprek hier, gesprek daar, huisarrest. Het kon me allemaal niets schelen en ik luisterde allang niet meer. Vincent en ik waren echte soulmates geworden. Hij was de enige die me begreep en die er altijd voor me was.
Nu denk ik: ‘Had iemand maar echt de tijd genomen om me heel goed uit te leggen wat de consequenties zouden zijn.’ Misschien hadden ze me kunnen laten praten met iemand die het al eens had meegemaakt. Uiteindelijk moest ik naar de Rechtbank en de Kinderbescherming. Ik schrok me dood. Ik was toch geen crimineel? En de Kinderbescherming? Dat is toch voor kinderen die mishandeld worden?
Ik kreeg allemaal gesprekken en vragen en brieven en rapporten. Er werden wel dingen uitgelegd, maar ik voelde me totaal overdonderd. Ik schaamde me. De dag dat ik naar de Rechtbank moest, vergeet ik nooit weer. Ik voelde me vernederd en ik was bang. Ik was nog nooit in een Rechtbank geweest. Kende het alleen van de televisie.
De Rechter was een vrouw van een jaar of 50 met kort haar. Ze was streng, maar toch ook best aardig. Ik vertelde haar dat ik nooit had gedacht dat het zo erg was. En dat ik toch geen crimineel ben? Ze legde best goed uit wat de leerplicht betekent en waarom dat belangrijk is. Ik kreeg een taakstraf. Ik was stiekem toch bang geweest dat ze me naar de gevangenis zou sturen ofzo.
Ik heb mijn lesje geleerd, maar op een hele nare manier. Ik hoop dat iemand iets heeft aan mijn verhaal. Dat leraren eerder ingrijpen. Dat er duidelijk wordt uitgelegd wat de consequentie is van lang en veel spijbelen. En dat verhalen van jongeren die het al eens hebben meegemaakt worden gebruikt om anderen iets te leren.