Een paar jaar later, zo rond 2013, ging het ineens heel slecht, ik praatte met niemand meer over mijn gevoelens en op een avond tijdens het eten zei mijn vader iets wat totaal verkeerd viel bij me. En toen begon ik zó te huilen, dat ik niet meer kon ophouden. Alle woede, verdriet, angsten, spanningen en nog meer zochten een uitweg en dat heb ik geweten ook. Mijn moeder kwam bij me op bed zitten en ik weet nog dat ze zei: ‘Gaelira, we gaan morgen hulp voor je zoeken. Ga nu maar lekker slapen en uitrusten’. En vervolgens heb ik bijna 12 uur geslapen. Zo ontzettend moe dat ik toch was!
De dag erna had ik stage, en wat was dit een lastige dag. Dikke ogen van het huilen en zo verward. Mijn moeder was ondertussen druk bezig met zoeken, en dankzij haar kon ik diezelfde middag nog bij een therapeut terecht en zij heeft me enorm geholpen. Ik kreeg EMDR-Therapie om mijn pestverleden te kunnen verwerken en kreeg eindelijk weer wat rust in mijn leven.
Na een jaar liep dit traject af omdat ik het vertrouwen in deze therapeut begon te verliezen. Als ik met problemen kwam pakte ze altijd de bijbel erbij en dan gingen we bidden, maar dit loste mijn problemen niet op. Sterker nog: ik was boos op God dat dit mij allemaal gebeurde, maar zij vond dat ik het lost moest laten en legde de schuld bij mijn ouders. Uiteindelijk vond ik het genoeg en heb ik besloten te stoppen, omdat ik totaal niet verder kwam. Ik wist dat ik op moest passen omdat ik doorhad dat ik best gevoelig zou blijven voor depressies.
In 2016 was ik weer ontzettend down, ik wist niet wat ik moest doen met mijn leven en wilde weg. Dus besloot ik naar Australië te vertrekken om daar een jaar als au-pair te gaan werken. Het land was geweldig, maar de gezinnen niet. In het eerste gastgezin werd me op een avond verteld dat ik mijn spullen moest pakken omdat ik niet meer voldeed. Daar sta je dan, hartje Melbourne, met een koffer vol spullen en geen idee waar ik heen moest.
Ik vond al vrij snel een 2e gezin in Sydney, het begon veelbelovend, maar na 2 weken kreeg ik een auto-ongeluk en werd ik diezelfde avond nog uit huis getrapt. Ik was toen weer zo depressief, dat ik de eerste beste vlucht naar huis heb geboekt en na 30 uur mijn vader weer in de armen kon sluiten. En toen kwam het besef: Ik ben na 7 weken weer thuis, had een jaar weg willen blijven, maar in plaats daarvan zat ik hier met mijn goede gedrag. Platzak, duizenden euro’s in de schuld bij mijn ouders en geen uitzicht op werk.
Gelukkig vond ik vrij snel werk in een fabriek, en omdat ik toen geen uitzicht had op een goed leven, een nieuwe therapeut ingeschakeld.
Mijn moeder had zich in de tussentijd laten omscholen als therapeut, en via haar kwam ik in contact met de therapeut die ik sindsdien heb.
En oh; wat een geweldige vrouw is dit! Ze helpt me met alles, en waar ik het normaal heel lastig vind om om hulp te vragen; is zij er áltijd voor me. Omdat ik thuis momenteel wat in een lastige fase zit leun ik erg op haar, en: ze helpt me! Ook als ik aangeef dat ik haar niet tot last wil zijn; zegt ze altijd dat ik haar mag appen. Samen hebben we echt een paar patronen weten te doorbreken en kan ik eindelijk zeggen dat ik, ondanks mijn diepe dalen, ook hoogtepunten heb ervaren. En ik merk ook dat ik eindelijk, sinds ik haar hulp mag ontvangen: ik écht enorm gegroeid ben! Ik ben er nog lang niet, maar als ik kijk waar ik 3 jaar geleden stond en waar ik nu sta, zie ik een heel ander persoon in de spiegel.
De afgelopen weken waren heftig, zwaar en heel emotioneel. Ik werk sinds 8 maanden bij een bedrijf als Klantenservice Medewerker, maar de laatste maand gaat het helemaal niet goed meer. Dit had natuurlijk een enorme weerslag op me, zo erg dat ik eigenlijk weer terug begon te denken aan zelfmoord. Niet omdat ik dood wilde, maar omdat ik rust wilde. De stress vloog me aan en alle kritiek van collega’s (op de leiding, niet op mij) had ook zijn weerslag. Ik ben nu, met hulp van mijn therapeut, op zoek naar een andere baan. Ik wil me laten omscholen tot, wat ik nu heb besloten, taxi-chauffeur. Ik ben iemand die goed alleen kan werken en op die manier heb ik geen collega’s met wie ik continue rekening moet houden. Daarnaast ben ik goed met mensen, dus lijkt dit me een veel betere optie dan een klantenservice waar je met 35 vrouwen zit. Een spannende keus; zeker! Heb ik er zin in: absoluut!
Dit was mijn verhaal voor nu.