Inmiddels ben ik 18 jaar. Ik ben een creatieve en zorgzame jongedame geworden, buiten dit ben ik heel perfectionistisch. Ik had mijn leven helemaal gepland, maar dat is anders gelopen dan dat ik gedacht had. Niet omdat ik dingen anders heb gedaan, maar omdat mensen uit mijn kring dat hebben gedaan. Onbewust heeft het toch veel invloed op je. Het leven kan heel oneerlijk zijn, maar dat betekent niet dat je moet opgeven!
Een terugblik op mijn leven: Ik ben opgegroeid met mijn ouders, mijn broer en mijn oma. Ik ben altijd al anders geweest dan andere kinderen. Ik ben van klein af aan nogal spiritueel. Ik hield me bezig met geesten, die ik dacht te zien, misschien waren ze er ook wel, dat kan ik verder niet toelichten. Ook was ik al vroeg bezig met handlezen. Thuis ging het nooit echt lekker. Mijn vader was veel aan het werk, had problemen met 'liefde' tonen aan zijn kinderen. Mijn moeder en ik lijken erg veel op elkaar waardoor dat vaak botst, dat liep vaak uit op ruzies. Beide lusten ze wel een 'biertje' om het zo te zeggen. Mijn broer heeft PDDNOS en autisme.
Most of the time was ik te vinden bij mijn oma, vandaar dat ik ook met mijn oma ben opgegroeid. Ze begreep me door en door, met of zonder woorden. Toen mijn oma de strijd tegen kanker had verloren, toen ik net in de pubertijd kwam, stortte mijn wereld in. Hoe ga ik verder zonder haar? Naar wie moet ik toe als mij iets dwars zit? Waar is ze nu?
Ik had geen keus, ik moest wel verder, ik had grote dromen vanaf jonge leeftijd. Ik wist dat ze op me zou letten vanaf boven en trots op me zou zijn. Mijn broer daarentegen werd depressief, en is er tot op de dag van vandaag nog niet uitgekomen. Ik was altijd met mijn oma aan het tekenen, ik heb die talenten van haar. We hebben 2 maanden voor haar overlijden een tekening gemaakt, die ik op mijn zestiende verjaardag gelijk op mijn arm heb laten zetten. Sindsdien zijn er meer tatoeages bij gekomen.
Ik geloof dat dingen gebeuren met een reden, de reden hiervan kan ik niet verklaren, maar ik ben met de jaren sterker geworden.
Ik werd al op hele jonge leeftijd gedwongen om volwassen te worden. Ik deed het huishouden en had de zorg voor het gezin. Ik geloof dat ik door die gebeurtenis zo zelfstandig en wijs ben geworden. Uit slechte situaties komen niet alleen slechte resultaten!
Ik moest naar de middelbare school, ik begon havo/vwo te doen. Thuis ging het niet goed, mijn ouders hadden alleen maar ruzie en dat eindigde in een vechtscheiding. Mijn moeder moest het huis uit. We kregen na een tijd niks te hebben een huis aangeboden, dat was een lichtpunt voor ons. Samen met mijn broer woonde ik bij mijn moeder.
Het contact met beide kanten van de familie vervaagde, ze keken niet meer naar mij om. De echte vrienden kwamen toen, ik kan goed praten met mensen, heb anderen uit diepe dalen gesleurd, maar hoe ik er zelf uit moest komen? geen idee.. Blood makes you related, loyalty makes you family.
Mijn vader? die heb ik toen 3 jaar niet gezien, ik negeerde al het contact dat hij probeerde te zoeken met mij. Ik miste een vaderfiguur, maar ik miste hem niet. Ik heb er veel verdriet om gehad dat ik hem niet kon veranderen. Weer iets geleerd: wat er niet in zit, kan je er ook niet uit halen. Ik was altijd jaloers op de vaders van vriendinnetjes van mij, en op het perfecte gezinsleven, ik kon me niet voorstellen hoe dat zou zijn..Op dit moment is het contact vaag, ik zie hem eens in de paar maanden. Het contact kwam weer nadat ik was aangereden, ik besefte me dat ik maar eén vader heb, iedereen verdient een tweede kans.
In die tijd werd ook ik depressief, ik begon met blowen, ik moest een zware operatie ondergaan, ik moest van school veranderen en moest mijn schoolcarrière voortzetten op kader. Ik heb veel mensen verloren in mijn leven.
Ik liep bij hulpverleners de deuren plat. Elker, Lentis, VNN en psychologen.
Ik wilde altijd al psycholoog worden, maar doordat ik zelf bij psychologen liep heb ik die droom laten varen. Waarom zou ik dat nog kunnen? ik kan mezelf niet eens redden/begrijpen, en dan wil ik anderen helpen?
De hulpverleners hebben mij niet echt op weg geholpen, ik werd aan de antidepressiva gezet, door die medicijnen werd ik gevoelloos. Ik was aanwezig, maar tegelijkertijd zo afwezig. Inmiddels heb ik mijn vmbo diploma, vraag me niet hoe ik dat gehaald heb..
Toen ben ik gestopt met medicijnen en voelde me al snel beter. Ik kreeg een wake up call. Ik begon in te zien dat ik iets wil betekenen in dit leven, ik wilde er iets van maken! Stop dreaming my life and let's start living my dreams. Ik raakte gemotiveerd, en wilde andere mensen helpen! Ik heb altijd al de juiste woorden in de mond gehad, ik wilde daar iets mee gaan doen. Ik werd aangenomen op niveau 4 en heb nu grote plannen om door te gaan in de psychologie! Ik zit bijna in mijn derde jaar en het gaat super!
Ik heb een slechte relatie van 6 jaar beëindigd met mijn (nu) ex-vriend, wat voelt dat als een opluchting. Laat nooit iemand jou leven voor je invullen. Het voelt alsof mijn verstand op dat gebied is gekomen, als het geen echte liefde is hoef ik het niet!
Maar, wanneer je denkt dat je nu wel genoeg hebt meegemaakt, en het inmiddels wel mooi is geweest..
Mijn broer is nog steeds depressief, suïcidaal zelfs op dit moment.
Ik ben de enige waar hij mee kan praten, hij praat met mij open over alles, de datum dat hij ons wilt 'verlaten', hoe hij het wilt gaan doen, hoe hij zich voelt.. Hij is niet om te praten, mijn moeder en ik hebben alles geprobeerd qua hulpverleners. Ik geloof dat ik hier ook weer bovenop ga komen..
You're never given more pain than you can handle. You never, ever get more than you can take.
Mijn boodschap hierbij is, je staat er niet alleen voor, ook al krijg je dat gevoel! Het is soms ook beter om anderen te laten, trek je niks aan van andermans keuzes en maak je eigen keuzes! Leef en laat leven. Kies voor jezelf!
Keep going no matter what life throws at you! Je komt er altijd sterker weer uit.